χαρτήσιον

τὸ, Μ

χαρτοθέσιον*.

[ΕΤΥΜΟΛ. Ουσιαστικοποιημένος τ. τού ουδ. ενός αμάρτυρου επιθ. *χαρτήσιος (< χάρτης + κατάλ. -ήσιος)].